അത്ര മതി

കത്തിച്ചു വെച്ച

മെഴുകുതിരി പോലൊരു

കൂട്ടുണ്ടതിനാൽ

ഇരുട്ടിനെക്കുറിച്ചോർക്കുന്നില്ല

പറയുമ്പോഴും

പറയാതെത്തന്നെ

തുറന്നു വരുന്ന ചില ജനലുകൾ

കാറ്റില്ലെങ്കിലുമനങ്ങുന്ന

ശിഖരങ്ങൾ

വാക്കുകളാൽ കുറിച്ചിടാനാവാത്ത

നിശ്വാസങ്ങൾ

ജലപ്പരപ്പിനു മുകളിൽ

തെളിഞ്ഞു കാണാവും

വരാലിന്റെ നിഴലെഴുത്തുപോൽ

ഇരുട്ടിന്റെ നോട്ടങ്ങൾ

ഒട്ടും ഭയക്കേണ്ടെന്ന

മാടി വിളിക്കലുകൾ

അതിപ്പോഴെവിടെപ്പോയി

സ്നേഹത്തിനിങ്ങനെ ചിലത്

ചെയ്യാൻ കഴിയുമായിരിക്കും

കണ്ണിൽ നോക്കിയിരിക്കുമ്പോൾ

ചുറ്റുമുള്ള വയലുകൾ

പക്ഷികൾ

എല്ലാം ശൂന്യമാകും

കത്തിച്ചു വെച്ച മെഴുകുതിരി

അതിന്റെ പ്രകാശം

അതുമതിയാകും

കുറേ കാലം കൂടി

മുന്നോട്ടു പോകുവാൻ

കവിതയുടെ തൊടലുകളിൽ തങ്ങി

പി എ അനിഷ് അശോകൻ