കുട്ടിയും വരയും

പടംവരക്ലാസ്സില്‍
നിവര്‍ത്തിവെച്ച
ആകാശത്തില്‍
കുട്ടി വരയ്ക്കുന്നു

കുട്ടിയുടെ വര
ഒരുറപ്പുമില്ലാത്ത
ജീവിതം പോലെ

നിന്റെ വര
കൊച്ചിയില്‍ നിന്നു
കോഴിക്കോട്ടേക്കാണല്ലോ
എന്ന് മാഷ് നോക്കുമ്പോള്‍
കൊച്ചിയും കോഴിക്കോടും കഴിഞ്ഞ്
നേരമെത്രയായെന്ന മട്ടില്‍
കുട്ടി മാഷെ നോക്കുന്നു

കാറ്റിനും മരങ്ങള്‍ക്കും മുകളിലൂടെ
കുട്ടിയുടെ വരയൊരു കരിമ്പാതയാകുന്നു
അവിടെയൊരു
വീടുണ്ടായിരുന്നിടത്ത്
അച്ഛനുമമ്മയുമുണ്ടായിരുന്നിടത്ത്
ചിരിച്ചും കളിച്ചുമൂഞ്ഞാലിലിരുന്നുമാവരയെപ്പോഴോ
മാഷിന്റെ കണ്ണും മൂക്കും
കണ്ണടയും വരയ്ക്കുന്നു
മാഷ്ക്ക് വരയ്ക്കാനൊരു
ബോര്‍ഡു വരയ്ക്കുന്നു
ചായപ്പെന്‍സിലും
സ്വപ്നങ്ങളും വരയ്ക്കുന്നു
മാഷ്ക്ക്
ഇരിക്കാനൊരു
കസേര വരയ്ക്കുന്നു

മാഷാ കസേരയിലിരുന്ന്
അവനെത്തന്നെ നോക്കുന്നു

വരയപ്പോഴും
ഒരുറപ്പുമില്ലാത്ത
ജീവിതം തന്നെയായ്
വരഞ്ഞു വരഞ്ഞു പോകുന്നു !

മണ്ണിര

മറ്റൊന്നിനെക്കുറിച്ചും
പറയാനില്ലാത്തതിനാല്‍
ഞാനെന്നെക്കുറിച്ചുതന്നെ
പറയുന്നു
മറ്റൊരിടത്തേക്കും
പോകാനില്ലാത്തതിനാല്‍
ഞാനെന്നിലേക്കുതന്നെ
മടങ്ങുന്നു
മഴവെള്ളം കെട്ടിക്കിടന്ന
ചെളിയില്‍
മണ്ണിരയതിന്റെ
ദേഹം കൊണ്ടു വരയ്ക്കുമ്പോലെ!

പക്ഷികളുടെ ചിത്രമെടുക്കല്‍

പക്ഷികളുടെ ചിത്രമെടുക്കാന്‍
വനത്തിലേക്കു പോകുന്നു

കരിമ്പാറകള്‍
പിന്നെയും കറുത്തു
പൊള്ളുമുച്ചയാകുന്നു

കൈയിലിരുന്ന വെള്ളക്കുപ്പികള്‍
ഇല്ലാത്തവന്റെ പള്ളപോലെ
പേടിച്ചു പേടിച്ച്
കാലിയാകുന്നു

പാറയ്ക്കു മുകളിലൊരു
കാലിക്കുപ്പിവെച്ച്
ചിത്രമെടുത്ത്
കാറ്റില്‍പ്പറത്തുന്നു

അമ്പേറ്റ്
വേച്ചുവേച്ച് വീഴാനായുന്ന
പെരിയ രാക്ഷസസമാനമീ
വൃക്ഷങ്ങളെന്നലറാന്‍ തോന്നുന്ന പകല്‍
ദാഹിച്ചൊടുങ്ങിയ
പക്ഷികളുടെ ചിത്രമെടുക്കാന്‍
കാത്തുകാത്തിരിയ്ക്കുന്നു

പാറയ്ക്കു മുകളില്‍വെച്ച
കാലിക്കുപ്പിയ്ക്കു ചിറകുവന്ന്
ശിഖരങ്ങളില്‍ നിന്നു
ശിഖരങ്ങളിലേക്കൊന്നായ്-
രണ്ടായ്-
നാലായെട്ടായങ്ങനെയങ്ങനെ
യൊരു പക്ഷിക്കൂട്ടം
പറന്നു പോണതുകണ്ട്
വിസ്മയം കൊണ്ട്
മലയിറങ്ങുന്നു

രണ്ടു കവിതകള്‍

ഭൂമിയെക്കുറിച്ച്

കീഴ്വഴക്കങ്ങളെക്കുറിച്ച്
ഒന്നുമറിഞ്ഞിരുന്നില്ല
ആരും പറഞ്ഞുതന്നതുമില്ല
അതുകൊണ്ടാവാം
വഴിയ്ക്കുകണ്ടതും
വെയില്‍ മുഖം കറുപ്പിച്ചു
പെയ്യാനിരുന്ന മഴമേഘം
നീരസത്തോടെ
ആകാശം ചാരി മാറിയിരുന്നു

ഞാനിപ്പോളോര്‍ക്കുന്നത്
ഈ ഭൂമിയെക്കുറിച്ചാണ്
മരങ്ങളുടെയും ചെടികളുടെയും
മനുഷ്യരായ മനുഷ്യരുടേയും
വേരുകളള്ളിപ്പിടിച്ച്
ചുറ്റിപ്പിണഞ്ഞ്
എത്രയസ്വസ്ഥപ്പെടുന്നുണ്ടാവും

ആഴ്ന്നതും
പടര്‍ന്നതും
പറ്റിപ്പിടിച്ചതും
അങ്ങനെയങ്ങനെയെല്ലാറ്റിനെയും
കുലുക്കിക്കുടഞ്ഞെറിഞ്ഞ്
സ്വതന്ത്രയാവാന്‍
വല്ലപ്പോഴുമെങ്കിലും
ശ്രമിക്കുന്നെങ്കിലുമുണ്ടല്ലോ !

ചൂട്ട്

രാവേറെച്ചെന്നപ്പോള്‍
ദൂരെയൊരു തീവെട്ടം
നീങ്ങി നീങ്ങിപ്പോകുന്നതു കണ്ടു

ഇരുട്ടില്‍
തീകൊണ്ടു വരച്ച്
വഴിതെളിക്കുന്നവരെപ്പറ്റിയോര്‍ക്കുകയായിരുന്നു
ചാക്കുനൂലുകൊണ്ടു പൊതിഞ്ഞതവരുടെ
സ്വപ്നങ്ങളായിരിക്കും

തീവരകള്‍
തോടുചാടിക്കടന്ന്
പാമ്പിഴഞ്ഞ നനവാര്‍ന്ന
പുല്‍വഴികള്‍ തെളിച്ച്
ഒരു പാട്ടിനൊപ്പം
അകന്നിരിക്കും

തീകൊണ്ടവര്‍ വരച്ചുപോകുന്നത്
തീരാത്ത
വേദനകളായിരിക്കും.

എടോ പൂമ്പാറ്റേ...

എടോ പൂമ്പാറ്റേ
പാതിരാത്രിക്ക്
ജന്നല്‍വഴി
മുറിയിലേക്കു കയറിവന്ന്
നിഴലിന്റെ തുണ്ടും കടിച്ചുപിടിച്ച്
ചുവരുകളില്‍ തട്ടിപ്പിടഞ്ഞ്
എന്തോ ഓര്‍ത്തപോലെ പൊങ്ങിപ്പറന്ന്
ഗതിതിരിച്ചുവിട്ട കാറ്റിനെയെതിര്‍ത്ത്
ഫാനില്‍ത്തട്ടി ചിറകുമുറിഞ്ഞ്
താഴത്തേക്കു കുത്തനെ
കറങ്ങിക്കറങ്ങിവീണ്
പറ്റിയതുപറ്റിയെന്നു വിചാരിച്ചൊരിടത്തു
ചേര്‍ന്നുറങ്ങി
വെളുപ്പിനെണീറ്റു പോയ് വല്ല
പൂവിലും പരാഗിക്കാതെ
പിന്നെയും പറക്കാനായുന്നതും
അവശേഷിച്ച ചിറകു വീണ്ടും
ഫാനിന്റെ നാക്കിനു കാണിക്കുന്നതും
നല്ല നിലാവത്ത് പട്ടിണികിടക്കുന്ന
കട്ടുറുമ്പുകളെ വിളിച്ചു വരുത്താനല്ലേ..