ആ ഒരു നടുക്കം

എത്ര കിറുകൃത്യമായ്

ആ തെങ്ങ് ആ പുലർച്ചയ്ക്ക്
അതു വഴി പോകുമവളുടെ
തലയിൽത്തന്നെ വീണു
ഒരു നിമിഷം മുൻപോ പിൻപോ
ആയിരുന്നെങ്കിൽ
ആ മുഖത്തിപ്പോൾ
അത്ഭുതത്തിന്റെ ചിരി വിടർന്നേനെ
മരണത്തിന്റെ
തണുത്ത നാക്കൊന്നിഴയാനാഞ്ഞ
നെറ്റിയിൽ
വിയർപ്പു പൊടിഞ്ഞേനെ
വിരലുകൾ കൊണ്ടതു തുടച്ച്
ഓടിക്കൂടിയവർക്കു ചുറ്റും നിന്ന്
അവിശ്വാസത്തിന്റെ ആശ്വാസം പകർന്നേനെ

ഇത്രയും നാൾ
ദ്രവിച്ചു നാരുനാരായ് നുറുങ്ങിയ
വേരുകളിറുക്കിപ്പിടിച്ച്
കാത്തു കാത്തു നിന്നപോലെ
പച്ചയറ്റു പോകാതെ
വീഴുമോയെന്നാർക്കുമൊന്നും തോന്നിപ്പിക്കാതെ
ശ്വാസം പിടിച്ചതു പോലെ
(കവിതയുമങ്ങനെത്തന്നെ
കിറുകൃത്യമായതു വീഴുന്നു
അതുവഴി പോകുമൊരുവന്റെ
ശിരസ്സിൽത്തന്നെ)

തെങ്ങു വീഴുന്നത്
പകർന്നു പകർന്നു വന്ന
സി.സി.ടി.വി ദൃശ്യത്തിൽ
നമ്മളെല്ലാവരും കണ്ടു
കാണാത്തവർക്കയച്ച്
ആകസ്മികതയുടെ അവകാശിയായ് മാറി.
അവരവരുടെയേകാന്തതയിൽപ്പോലും
പിന്നെയതിനെക്കുറിച്ചോർത്തില്ല
അത്രയസ്വാഭാവികമായ്
ആർക്കുമൊന്നും തോന്നിയിരിക്കില്ല
ഇക്കാലത്ത്
ജീവിക്കുന്നവർ അങ്ങനെയാണ്
(ഇനിയും വറ്റിയിട്ടില്ലാത്ത
ചില ചെറിയ തടാകങ്ങൾ
അവശേഷിക്കുന്നുണ്ടായിരിക്കാമെങ്കിലും)

ആദ്യം കണ്ടപ്പോഴുണ്ടായ
ആ ഒരു നടുക്കം
അതു മാത്രമാണ്
മനുഷ്യരാണ് നമ്മളെന്ന്
നമ്മെ ഓർമിപ്പിച്ചത്

അല്ലേ ...?