ദിവസം എന്നു പേരുള്ള
ആ വലിയ കെട്ടില്‍ നിന്ന്
പകല്‍ എന്നു പറയുന്ന കെട്ടെടുത്ത്
അധികം ചെറുതല്ലാത്ത
അധികം വലുതല്ലാത്ത രാവിലെയെന്ന കെട്ട് തുറക്കുമ്പോള്‍
കടുഞ്ചോര വറ്റിയ നിറത്തില്‍
കൈകാലിട്ടടിക്കുന്ന സൂര്യന്‍
ഞെട്ടിയുണര്‍ന്ന്
പ്രകാശത്തിലേക്ക് തിടുക്കപ്പെട്ട്
ആത്മാക്കളെ കൊത്തിയകറ്റുന്ന കാക്കകള്‍
ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് എല്ലാം മറന്ന്
കളകൂജിതരാവുന്ന പക്ഷിജാലം
രാത്രിയെപ്പോഴോ
വണ്ടിയ്ക്കടിയില്‍പ്പെട്ട്
ചതഞ്ഞരഞ്ഞ കരിമ്പൂച്ചയെ
ചാടിക്കടന്ന് ഓടുന്ന കുടവയറുകള്‍
ഒന്നുമറിയാത്തപോലെ
ഇതൊക്കെക്കണ്ടു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു
കടത്തിണ്ണയിലൊരു വൃദ്ധന്‍
എവിടേയ്ക്കെന്നില്ലാതെ
ആട്ടുകേട്ടിറങ്ങിപ്പോകാന്‍
രാവിലെയെന്ന കെട്ടുമടക്കി
പകലെന്ന കെട്ടിനുള്ളില്‍ വെച്ച്
ഉച്ചയെന്ന കെട്ടെടുത്ത്
തുറക്കാന്‍ തുടങ്ങുമ്പോഴേക്കുമൊരു കൂട്ടം
വടിയും കല്ലുമെടുത്ത്
പേപിടിച്ച തെരുവുപട്ടിയെപ്പോലെ
എറിഞ്ഞോടിയ്ക്കുകയാണ്
ആ വൃദ്ധനെ
ഏറുകൊണ്ട്
ഇടയ്ക്കു തിരിഞ്ഞു നിന്ന്
"ഫൂ" എന്നയാള്‍ കാര്‍ക്കിച്ചു തുപ്പുന്നുണ്ട്
നിലത്തു കുനിഞ്ഞിരുന്ന്
വൈകുന്നേരമെന്ന കെട്ടുപേക്ഷിച്ച്
ദിവസമെന്ന വലിയകെട്ടിനുള്ളില്‍
പകലിന്റെ കെട്ടെടുത്തുവെച്ച്
തുപ്പലിന്റെ കറയുള്ള രാത്രിയുടെ കെട്ടയാള്‍ തുറക്കുകയാണ്
ഇന്നത്തെ ദിവസം
ഇല്ലാതെ പോയൊരു വൈകുന്നേരത്തെ
ഇനിയാര്‍ക്കാണ് തുറക്കാനാവുക?
