ചാകുമ്പോള്‍
തേന്‍മണം പ്രസരിപ്പിക്കുമുറുമ്പുകളേ
നിങ്ങളെന്തിനാണെന്റെ മുറിയ്ക്കുള്ളില്‍
താവളമടിച്ചിരിക്കുന്നത്
മധുരങ്ങളെങ്ങെങ്ങും പൊഴിയാത്ത മൂലകളില്‍
പരതി നടക്കുന്നത്
പിരിയിളകുമോടാമ്പല്‍പ്പഴുതിലൂടെ
വരിവരിയുടെ തത്ത്വശാസ്ത്രം
പാലിക്കുന്നത്
വിശ്വാസം വരാത്തതു
കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍
നിങ്ങളെക്കാണുന്നു
നഷ്ടപ്പെടില്ലെന്നറിയുമ്പോള്‍
നിങ്ങളെ ഞെരിയ്ക്കുന്നു
മരണവാര്‍ത്ത കേട്ടുവന്ന്
നിങ്ങളോടരിശം കൊള്ളുന്നു
എന്റെ ഓരോ ഓര്‍മകളിലും
നിങ്ങളരിയ്ക്കുന്നു
പകലെന്ന്
രാത്രിയെന്ന്
കാലമെന്ന്
വിശപ്പെന്ന്
നിമിഷങ്ങളെ
അരിയും രത്നങ്ങളുമാക്കുന്നു
നിങ്ങളെ തിന്നാന്‍തുടങ്ങിയ മുതല്‍ക്കാണ്
എന്റെ കാഴ്ചശക്തി വര്‍ധിച്ചത്
ഇപ്പോളെനിയ്ക്കെല്ലാം കാണാം
പൊടിപറത്തിക്കൊണ്ട്
പാഞ്ഞുവരുന്ന കരിങ്കുതിരകള്‍
അവയ്ക്കുമുകളില്‍
കറുത്തതുണികൊണ്ട് മുഖംമറച്ചവര്‍
ഉറുമ്പുകളേ...
നിങ്ങളെത്തിന്നുംതോറും
എന്റെ കാഴ്ച വളരുകയാണ്
ചക്രവാളാതിര്‍ത്തിയും ഭേദിച്ച്
ശൂന്യതയില്‍ വിലയിക്കുകയാണ്
കടലൊരു ചെറുവെള്ളക്കെട്ടായ് മാറുകയാണ്
വരാല്‍മീന്‍പോലെ
കൈവെള്ളയില്‍ പിടയ്ക്കുകയാണ്
തേന്‍മണം പ്രസരിക്കുന്ന
ഈ മുറിയിലേക്ക്
ഒഴിഞ്ഞ തേന്‍കൂടയുമായ്
കയറിവരുന്നുണ്ടവര്‍
അക്ഷമയുടെ കുളമ്പൊച്ചകള്‍
പുറത്തുകാത്തുനില്‍ക്കുന്നുണ്ട്
അവരെന്നെ കാണുംമുന്‍പ്
ശരീരത്തിനുള്ളിലേയ്ക്ക്
ഞാന്‍ ചുരുണ്ടു ചുരുണ്ടുകയറുകയാണ് !
